18-7-2011"Κωνσταντινούπολη, Βασιλίδα των πόλεων, Πόλη του Θρύλου και της Ιστορίας"
|  ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗ, ΒΑΣΙΛΙΔΑ ΤΩΝ ΠΟΛΕΩΝ, ΠΟΛΗ ΤΟΥ ΘΡΥΛΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ Με τη συνθήκη της Λοζάνης το 1923 ο ποταμός Έβρος καθίσταται το γεωπολιτικό σύνορο μεταξύ της Ελλάδος και της Τουρκίας. Η μεγάλη ιδέα κατακερματίστηκε, η Ελλάδα των δύο Ηπείρων και των πέντε Θαλασσών που οραματίστηκε ο Βενιζέλος δεν υπάρχει πλέον, όπως και η Συνθήκη των Σεβρών. Η ψυχρή και ανιστόρητη γλώσσα της πολιτικής επεβλήθη αμείλικτα για άλλη μια φορά. Δυσκολεύεται όμως να αποδεχθεί κανείς ότι τα πολιτικά συμφέροντα είναι δυνατόν ποτέ να παραχαράξουν την εθνική μνήμη, ν’ αλλοτριώσουν την ιστορική παρακαταθήκη των λαών και να αποκόψουν τον ελληνισμό από τις πολιτιστικές του ρίζες. Κάτι τέτοιο θα συμβεί μονάχα εάν η ιστορική λήθη καλύψει σαν ηφαιστειακή στάχτη και μετατρέψει σ’ ένα άχαρο και άγονο τοπίο την εθνική μας ταυτότητα. Επιβάλλεται ο καθένας μας να κατανοήσει ότι καμιά διεθνής συνθήκη δεν μπορεί να μεταβάλλει το γεωπολιτισμικό περιβάλλον. Και δεν μπορεί να το κάνει γιατί ο πολιτισμός δεν είναι σύμβαση, δεν αποτελεί προϊόν διαπραγματεύσεων η έκβαση των οποίων καθορίζεται από τις εκάστοτε συγκυρίες, αλλά είναι έργο ζωής των λαών, απαύγασμα της δημιουργικότητάς τους, κατάθεση ψυχής στο χώρο και το χρόνο.. Είναι λοιπόν για τον Έλληνα η Κωνσταντινούπολη η κοιτίδα του ελληνορθόδοξου πολιτισμού, όπου η Αγία Σοφία θα συναντηθεί με τον Παρθενώνα και ο Αριστοτέλης και ο Πλάτωνας με τον πατερικό λόγο και την ορθόδοξη πνευματικότητα. Έρχεται λοιπόν αυθόρμητα στη σκέψη μας η κοινότητα της ελληνικής ομογένειας που μάχεται τόσα χρόνια τώρα φυλάττοντας Θερμοπύλες, μέσα σε αντίξοες και κάποτε ιδιαίτερα τραγικές συνθήκες. Είναι οι άνθρωποι αυτοί που πολλές φορές δικαίως ένιωσαν παραμελημένοι, κάποτε και προδομένοι – εγκαταλειμμένοι από την επίσημη ελληνική πολιτεία, όσες φορές η τελευταία επέλεξε ή σύρθηκε σε πολιτικοοικονομικούς συμβιβασμούς σε βάρος της ιστορικής και πολιτιστικής μας συνέχειας. Τι νάναι άραγε η Ρωμαίϊκη κοινότητα της Πόλης; Είναι το θλιβερό τέλος μιας λαμπρής και ένδοξης ιστορικής διαδρομής μέσα στον ιστορικό χρόνο ή η μαγιά που κατά το Μακρυγιάννη θα παράξει τη νέα ελληνική κουλτούρα, το νέο, καθάριο και ανόθευτο ελληνικό πνεύμα. Ελπίζουμε ότι θα συμβεί το δεύτερο. Το εμφαίνει περίτρανα η ιστορική και κοινωνική νομοτέλεια. Η οικονομική κρίση της εποχής μας, που στην ουσία αποτελεί κρίση ήθους και αξιών στην οποία μετέπεσε η Ελλάδα της μεταπολίτευσης, αποτελεί μια θαυμάσια ευκαιρία εθνικής και κοινωνικής κάθαρσης μέσα από την κατάκτηση της εθνικής αυτογνωσίας. Δύο είναι τα μεγάλα προβλήματα της ομογένειας στην Πόλη σήμερα· το δημογραφικό και το πρόβλημα της γλώσσας. Σε ό,τι αφορά το πρώτο η κατάσταση είναι μάλλον καταθλιπτική και προφανώς επηρεάζει για αυτονόητους λόγους και το δεύτερο ζήτημα. Αναφερόμαστε σε μια ομογένεια που μετά από δραματικές καταστάσεις που βίωσε κατά το δεύτερο μισό του 20ου αι. ( Σεπτεμβριανά του 1955, απελάσεις του 1964, απόβαση στην Κύπρο το 1974 ) σήμερα δεν αριθμεί περισσότερες από 2000 ψυχές, που δίνουν τον υπέρτατο αγώνα της επιβίωσης. Ζούμε την αγωνία τους και αισθανόμαστε μεγάλο το χρέος να μην τους ξεχάσουμε, να είμαστε δίπλα τους, δεν έχουμε την πολυτέλεια να μείνουν ακόμη λιγότεροι. Είναι χαρακτηριστικά τα λόγια του μεγάλου δάσκαλου της Πόλης, του Κυρίου Δημήτριου Φραγκόπουλου που στα 82 πλέον χρόνια του εξακολουθεί να φυλάει Θερμοπύλες, ενώ το πάθος του για τη Ρωμιοσύνη παραμένει ασίγαστο : «Αυτή είναι η επίγεια πατρίδα μας, εδώ έχουμε τις ρίζες μας, εδώ είναι η ιστορία μας, εδώ είναι οι τάφοι και τα ιερά οστά των πατέρων μας, εδώ είναι η καρδιά μας και εδώ θα μείνουμε». Εξαιρετικά σημαντικό είναι και ζήτημα της εκμάθησης και χρήσης της ελληνικής γλώσσας από τους νέους της ομογένειας. Υπάρχουν σοβαρές παράμετροι – δυσκολίες που στην Ελλάδα οι περισσότεροι τις αγνοούμε. Τα ελληνικά της πλειοψηφίας των μαθητών εκεί, παρά το γεγονός ότι μιλούν πολύ καλύτερα από πολλά παιδιά άλλων κοινοτήτων του εξωτερικού, δεν είναι σε επιθυμητό επίπεδο. Αφενός, ο περιορισμός των κοινωνικών συναναστροφών σε ελληνόφωνο περιβάλλον δίνει λιγότερες ευκαιρίες στους μαθητές να χειρίζονται την ελληνική γλώσσα εκτός του σχολικού χώρου· αφετέρου, η συμμετοχή στο σχολικό σύστημα της ομογένειας μεγάλου αριθμού Αντιοχέων μαθητών που δεν έχουν ως μητρική τους γλώσσα την ελληνική, μεταβάλλει τη γλωσσική πραγματικότητα στο εσωτερικό του σχολείου. Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι οι δάσκαλοι καλούνται να διδάξουν την ελληνική γλώσσα μέσα σε τάξεις στις οποίες μεγάλο μέρος των μαθητών αγνοεί και τα στοιχειώδη ακόμη της ελληνικής. Έτσι η προσπάθεια αποβαίνει κατά ένα μεγάλο μέρος αναποτελεσματική και αδιέξοδη. Στο σημείο αυτό καθίσταται επιτακτική η συμβολή των Νηπιαγωγείων και η στελέχωσή τους με εκπαιδευτικό προσωπικό και εποπτικό υλικό, ώστε τα παιδιά, και κυρίως αυτά των Αντιοχέων γονέων, να διεισδύουν από νωρίς στην ελληνική γλωσσική πραγματικότητα. Ένας λοιπόν από τους βασικούς στόχους της Ομογενειακής Παιδείας είναι η πάση δυνάμει προστασία της ομογενειακής, ελληνορθόδοξης ταυτότητάς της, η οποία κατά κύριο λόγο διασφαλίζεται με τη συστηματική διδασκαλία και εμπέδωση της Ελληνικής Γλώσσας. Ευοίωνο στοιχείο είναι ότι το κύρος της ελληνικής αυξάνεται σήμερα στην Τουρκία. Η διάθεση γνωριμίας με την Ελλάδα είναι μεγαλύτερη, η μεταφραστική δραστηριότητα έχει ενταθεί και πολλοί είναι πια αυτοί που μαθαίνουν ελληνικά στα Πανεπιστήμια και σε ιδιωτικές σχολές γλώσσας. Η καλή γνώση της ελληνικής είναι ένα σημαντικό κοινωνικό και επαγγελματικό προσόν στη σημερινή Τουρκία. Το παρελθόν της Ομογένειας στην Κωνσταντινούπολη μας δίνει το δικαίωμα νάμαστε περήφανοι και να νιώθουμε ευγνωμοσύνη ως Έλληνες για όσα προσέφερε στον Ελληνισμό είτε σε ήρεμους είτε σε χαλεπούς καιρούς. Είναι ανάγκη μέγιστη να τους δείχνουμε πως είμαστε πάντα δίπλα τους· το άγγιγμα της ψυχής δε γνωρίζει αποστάσεις, πολιτικές σκοπιμότητες, ύποπτους συμβιβασμούς και πολιτική εσωστρέφεια. Η επαφή μας με τη Βασιλεύουσα δεν μπορεί να αποτελεί απλά μια τουριστική ανάπαυλα και ικανοποίηση του καταναλωτικού μας οίστρου. Η Κωνσταντινούπολη είναι όλη της ένα απέραντο μνημείο, και τα μνημεία, όπως ο μεγάλος μας ποιητής Γιώργος Σεφέρης λέει, τα προσεγγίζει κανείς ως προσκυνητής και μιλάει μαζί τους με τη γλώσσα της καρδιάς. Ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου το μεγάλο Δάσκαλο της Πόλης, τον Κύριο Δημήτριο Φραγκόπουλο, για τα όσα πολλά μου έμαθε για την Πόλη, μέσα από το αρχείο της Ψυχής του……. Μηλιώνης Παναγιώτης Φιλόλογος του 2ου Λυκείου Αλεξανδρούπολης |
18-7-2011 ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗ - χρεοκοπία του νεοφιλελεύθερου μοντέλου ζωής
|  Είθισται να γίνεται λόγος για μια βαθιά οικονομική κρίση που ταλανίζει την πατρίδα μας, αλλά και την Ευρωπαϊκή Ένωση και τον κόσμο ολόκληρο. Ενεργοποιούνται μηχανισμοί αντιμετώπισης της κρίσης αυτής με καθαρά τεχνοκρατικά κριτήρια από πρόσωπα και φορείς που ανήκουν στο ίδιο το σύστημα που οργάνωσε, σχεδίασε και εξέθρεψε την κρίση. Στο σημείο αυτό γεννιούνται ερωτήματα απλά και απολύτως λογικά. Πως είναι δυνατόν οι διαχειριστές ενός συστήματος που χρεοκόπησε να έχουν τη «μαγική συνταγή» της εξυγίανσής του; Πως μπορεί κανείς να εμπιστευθεί έναν καπετάνιο που έριξε το πλοίο στην ξέρα, ενώ οι επιβάτες του ζούσαν με τη φαντασίωση ενός παραμυθένιου ταξιδιού; Ή μήπως η πορεία προς τη χρεοκοπία ήταν προδιαγεγραμμένη και σαφώς προσχεδιασμένη; Και τότε πως μπορεί να εμπιστευθεί κανείς το θύτη για την ανακούφιση του θύματος; Και σε όλο αυτό το παιχνίδι των διεθνών οίκων αξιολόγησης, των «golden boys», των χρηματιστηρίων, των χρηματιστηριακών παραγώγων, της εσωτερικής πληροφόρησης, της κατευθυνόμενης πληροφόρησης που παρέχουν τα ΜΜΕ προβάλλει το αμείλικτο ερώτημα: Που βρίσκεται ο άνθρωπος σε όλα αυτά; Εδώ λοιπόν αποκαλύπτεται το μέγεθος της υποκρισίας του νεοφιλελεύθερου, καπιταλιστικού συστήματος· τα πάντα γίνονται δήθεν στο όνομα του ανθρώπου, χωρίς τον άνθρωπο. Αυτόκλητοι σωτήρες απεργάζονται την πλήρη διαχείριση της πολιτικής και ηθικής ελευθερίας των ανθρώπων με άλλοθι την ανάγκη της δημοσιονομικής πειθαρχίας που υπαγορεύουν τα κέντρα της παγκοσμιοποίησης που απεργάζονται τη Νέα Τάξη Πραγμάτων. Στο αίτημα μείωσης των ελλειμμάτων επιβάλλουν συνθήκες έμμισθης δουλείας (τι είναι άραγε αμοιβές εργαζομένων κάτω των € 300 για τετράωρη απασχόληση) που οι εργαζόμενοι αναγκάζονται να αποδεχτούν υποτασσόμενοι στο εκβιαστικό δίλημμα «ευέλικτα ωράρια απασχόλησης ή ανεργία». Πόσο εξοργιστικό είναι, όταν εκείνοι που ώθησαν τον κόσμο στην υπερκατανάλωση χρησιμοποιώντας κάθε τρόπο (διαφήμιση, πιστωτικές κάρτες, κάθε μορφής δάνεια, πρότυπα ζωής μέσα από την υποκουλτούρα των τηλεοπτικών εκπομπών), τώρα να καθιστούν τον πολίτη συνυπεύθυνο απλά γιατί εφάρμοσε αυτά που οι αγορές του υπαγόρευσαν να εφαρμόσει; Καμιά παθογένεια δε θεραπεύεται μέσω της αντιμετώπισης των συμπτωμάτων της. Η ιστορία διδάσκει ότι επιτυχημένοι πολιτικοί ηγέτες ήταν πάντα εκείνοι που είχαν σαφή γνώση της ιστορικής και κοινωνικής νομοτέλειας , μέσω της οποίας έλεγχαν τα πράγματα και δεν κατευθύνονταν από αυτά. Λοιπόν, τέτοιοι ηγέτες δεν υπάρχουν στην εποχή μας, ούτε σε εθνικό ούτε σε παγκόσμιο επίπεδο. Θλιβερές μαριονέτες του συστήματος της Νέας Τάξης Πραγμάτων ποδηγετούν τους λαούς με στόχο την υπερσυγκέντρωση του παγκόσμιου πλούτου στους «Πατρικίους» της Παγκόσμιας Τράπεζας. Η συνταγή των «οικονομικών δολοφόνων» είναι γνωστή: Αρχικά, υπερβάλλουσα δανειοδότηση των χωρών – στόχων του συστήματος στο όνομα της δήθεν ανάπτυξης, καταναλωτικός πυρετός, μεγάλα έργα που αναλαμβάνουν να εκτελέσουν εταιρείες των δανειστών (άρα τα χρήματα επιστρέφουν αμέσως στους δανειστές ), υπερχρέωση των κρατών και των πολιτών τους, και στο τέλος κατάφωρη παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στο όνομα της αποφυγής της πτώχευσης. Δεν πρόκειται συνεπώς για μια οικονομική κρίση! Είναι κάτι πολύ παραπάνω· είναι μια βαθιά ηθική και πνευματική κρίση, είναι μια κρίση που εμφαίνει την αναζήτηση της ταυτότητας του Νέου Κόσμου, που αλίμονο αν στηριχθεί στους μηχανισμούς του κοινωνικού εκμαυλισμού που κατέστρεψαν τους πυλώνες στήριξης των σύγχρονων κοινωνιών. Αν διερευνήσει κανείς τα αντανακλαστικά σωτηρίας των κοινωνιών διαχρονικά, θα δει ότι το ένστικτο της αυτοσυντήρησής τους τις οδήγησε στο να στηριχθούν στις κλασικές, δοκιμασμένες, ανθρωπιστικές αξίες. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η εποχή της Αναγέννησης, όπου οι κλασικές αξίες δόμησαν τη νέα εποχή… Είναι σημαντικό να εξετάσει κανείς το πώς αλλοτριώθηκε, εκφυλίστηκε και τελικά εξέπεσε η θεωρία του «lesse fair lesse passai» (αφήστε τους ανθρώπους να δρουν ελεύθεροι στην οικονομική ζωή, αφήστε τα αγαθά να διακινούνται ελεύθερα) των οικονομολόγων του Ευρωπαϊκού Διαφωτισμού. Οι αρχαίοι Έλληνες έλεγαν: δεν έχει νόημα μια πολιτεία έρημη από ανθρώπους!!! Αυτό ακριβώς συνέβη· η οικονομία των αριθμών αντικατέστησε τον άνθρωπο που θα έπρεπε να βρίσκεται πάντοτε στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος των κοινωνιών. Ο άνθρωπος από σκοπός έγινε μέσο προς σκοπούς αλλότριους των ανθρωπιστικών ενδιαφερόντων. Αυτό εξέθρεψε και γιγάντωσε την παθογένεια των ημερών μας, δημιούργησε όμως την ελπίδα ότι το παλιό πεθαίνει, το καινούργιο έρχεται, και δεν είναι βέβαια αυτό που ευαγγελίζονται οι εμπνευστές των επικαιροποιημένων μνημονίων! Ο μεγάλος μας ποιητής Κώστας Βάρναλης το είπε ξεκάθαρα : «Τότε άσπρη μέρα θα κινήσει, άμα ξυπνήσουν οι λαοί»! Και για να «ξυπνήσουν» οι λαοί το αίτημα μιας καθολικής, ανθρωπιστικής παιδείας γίνεται πιο επίκαιρο από ποτέ! Ο Γέροντας Βασίλειος της Μονής Ιβήρων στο Άγιον Όρος είπε πριν λίγες μέρες σε κάποιους μαθητές: «Τα πράγματα είναι ωραία γιατί είναι επικίνδυνα», υπό την έννοια πως όταν ο άνθρωπος φθάνει σε άσχημες – οριακές καταστάσεις μπορεί να οραματίζεται ένα καλύτερο αύριο και να αγωνίζεται γι’ αυτό. Πράγματι, το επικίνδυνο των πραγμάτων θα δρομολογήσει νομοτελειακά τις διαδικασίες της κάθαρσης, επίπονης, αλλά απολύτως αναγκαίας, ώστε να μπορέσουν οι νέοι κυρίως ν’ αντικρίσουν με χαμόγελο αισιοδοξίας το μέλλον. «Δράξασθε Παιδείας μήποτε οργισθή Κύριος» Βιβλ. Ψαλμ. Β’,12 Παναγιώτης Μηλιώνης Φιλόλογος του 2ου Λυκείου Αλεξανδρούπολης |
